Je wilt zo graag een liefdevolle, veilige relatie.
Een partner die je echt ziet, bij wie je je op je gemak voelt, met wie je je verbonden voelt en iets moois kunt opbouwen. Maar als het op liefde aankomt, loop je vast.
💥 Je trekt de verkeerde mannen aan: de emotioneel onbeschikbare, de onveilige, de man die vooral lust wil, maar er niet echt voor je is.
💥 Of je houdt mannen op afstand, omdat het idee van nabijheid te veel spanning oproept.
💥 Je merkt dat je geen echte verbinding kunt voelen. Je analyseert, twijfelt, overdenkt, terwijl je lijf gespannen, onrustig of verdoofd voelt.
💥 Je durft niet goed te zeggen wat je nodig hebt in een relatie.
💥 Je past je aan om de ander te pleasen, maar je voelt je niet echt gezien.
💥 Je verlangt naar een andere manier van liefhebben, maar iets in jou houdt je tegen.
Als het over intimiteit gaat:
💥 Dan houd je fysiek contact af of ga je juist over je eigen grenzen heen om maar verbinding te voelen.
💥 Soms heb je seks terwijl je dit eigenlijk niet wil, maar je denkt: “Dan ben ik er maar vanaf.”
💥 Of je doet jezelf juist verleidelijk, speels, vrij voor.
💥 Maar vanbinnen voelt het leeg. Of vies. Of alsof je boven jezelf hangt en er niet écht bent.
💥 Je zegt tegen jezelf: “Waarom lukt mij dit niet gewoon? Waarom voel ik me zó anders?”
En diep vanbinnen weet je: het heeft te maken met wat je hebt meegemaakt.
Het seksueel misbruik uit je verleden.
En misschien vertel je jezelf al jaren:
“Zo erg was het toch niet.”
“Het was maar één keer.”
“Ik moet het gewoon vergeten en doorgaan.”
“Andere vrouwen maken iets veel ergers mee.”
Maar je merkt: het beinvloedt mijn leven nog steeds.
In je vertrouwen. In je grenzen. In je vermogen om liefde toe te laten.
Misschien heb je het al “een plekje gegeven”. Misschien is het lang geleden gebeurd.
Maar je voelt: het zit nog ergens in je lichaam. In je zenuwstelsel. In je patronen.
