Je hebt alles goed voor elkaar, behalve in de liefde.
Je komt telkens in dezelfde dynamiek terecht.
Bij dates en/of in relaties.
Je past je aan. Je zoekt naar wat jij anders kan doen.
Je houdt hoop. Je geeft alles: je tijd, je aandacht, je liefde.
En ondertussen...
💥 Val je op mannen die niet écht beschikbaar zijn. De man die zijn ex nog niet heeft losgelaten, de man met bindingsangst, de vreemdganger.
💥 Zeg je tegen je vriendinnen dat je 'gewoon wilt kijken hoe het loopt’, maar lig je ’s nachts wakker omdat hij niet reageert op je appje.
💥 Analyseer je alles: wat hij zegt, wat hij niet zegt, wat zijn woorden zouden kunnen betekenen en zoek je naar tekens dat het toch goed zit.
💥 Check je honderd keer per dag je telefoon. “Zag hij mijn story? Was hij online? Heeft hij mijn berichtje al gelezen?”
💥 Voel je haarfijn aan wat hij nodig heeft, maar durf je niet te zeggen wat jíj wilt, bang dat je te veel vraagt.
💥 Lach je zijn opmerkingen weg, slik je je gevoelens in, speel je de luchtige vrouw die ‘niks verwacht’, terwijl je vanbinnen kapotgaat.
💥 Hoor je jezelf zeggen: “Het is nog pril, ik zie wel waar het heen gaat” maar voel je je onzeker en niet echt gezien.
💥 Negeer je dat knagende gevoel in je onderbuik, omdat je zó graag wilt dat het werkt. Maar ergens weet je allang: dit is hem niet.
💥 Blijf je hopen dat het beter wordt. Dat hij zich bedenkt. Dat hij ineens ziet wat hij in handen heeft.
En misschien wel het pijnlijkste:
Je twijfelt of de liefde überhaupt wel voor jou is weggelegd.
