Het begon zo perfect.
Alsof je de liefde van je leven had gevonden.
Je werd overspoeld met aandacht, complimenten en grote beloftes.
Het voelde intens, liefdevol, verslavend. Maar diep vanbinnen knaagde er iets.
Dat vreemde onderbuikgevoel.
Dat er iets niet klopte, ook al kon je er de vinger niet op leggen.
Je voelde verwarring, maar drukte het weg.
Want dit moest echte liefde zijn… toch?
Langzaam sloop het erin.
Hij verdraaide je woorden, hield geen rekening met je, ging over je grenzen.
En telkens wist hij het zo te draaien dat jij je schuldig voelde.
Je begon aan jezelf en jouw waarneming te twijfelen.
Je raakte verstrikt in een web van gaslighting, leugens en manipulatie.
Toch bleef je hopen dat het beter werd.
Soms leek het even alsof hij veranderde.
Dan had hij spijt. Beloofde het anders te doen.
Huilend smeekte hij om nog één kans.
Heel even voelde het alsof alles goed kwam.
Hij luisterde, gaf je aandacht, leek weer die man van het begin.
Maar die momenten waren van korte duur.
Toch lukte het je lange tijd niet uit de relatie te stappen.
Want misschien overdreef je wel.
Liefde is toch nooit perfect? Jij was ook niet zonder bagage.
En hij wist precies hoe hij je aan het twijfelen moest brengen.
Niet alleen over hem, maar vooral over jezelf.
Wat jij voelde, leek bizar.
Alsof je gek aan het worden was.
Maar je was niet gek.
Wat jij voelde, bleek waar.
