Je bent samen, maar toch voel je je vaak alleen.
Alsof je naast hem leeft, in plaats van mét hem.
Je doet zo je best. Je geeft liefde, aandacht, ruimte.
Je houdt rekening. Je loopt op eieren. Je stelt vragen, luistert, probeert hem te begrijpen.
Soms lijkt het alsof je meer zijn therapeut of moeder bent dan zijn partner.
Je wilt niet opgeven, maar je merkt dat hij zich steeds verder terugtrekt.
Hij zegt: “Je maakt het zo zwaar.” Of: “Kunnen we het gewoon eens leuk hebben?”
Hij wil rust. Jij zoekt verbinding.
Je voelt: "ik ben samen, maar ik voel me niet echt verbonden.
Niet met hem. En inmiddels… ook niet meer met mezelf."
Je twijfelt steeds vaker: is dit het nou?
Je vraagt je af:
💥 Doe ik te moeilijk? Moet ik gewoon tevreden zijn met wat we wel hebben?
💥 Of zie ik het juist goed en zou deze relatie zoveel fijner kunnen zijn?
💥 Waarom lukt het niet, terwijl ik zo mijn best doe?
💥 Waarom lijkt hij niet te zien hoe goed ik het bedoel?
💥 Is dit liefde of blijf ik het mooier maken dan het is?
Je durft het stemmetje dat soms zegt “misschien is hij het niet…” nauwelijks toe te laten.
Want de gedachte dat je opnieuw alleen komt te staan, dat het je wéér niet lukt, maakt je bang.
Je verlangt naar liefde die klopt. En je wilt de hoop dat dit met hem kan niet zomaar opgeven.
Je denkt aan vroeger, aan eerdere relaties waarin jij ook degene was die veel gaf, die haar best bleef doen, die de potentie zag dus bleef hopen dat het beter werd. Je ziet het patroon. En het frustreert je.
En diep vanbinnen weet je: het zit dieper. Dit gaat niet alleen over hem.
Je weet dat jouw geschiedenis meespeelt.
Je hebt ooit geleerd je eigen behoeften opzij te zetten om liefde te krijgen.
