Je hebt je leven goed voor elkaar.
Je bent slim, empathisch, gevoelig.
Je weet hoeveel je te bieden hebt.
En toch lukt het niet in de liefde.
Je weet dat het niet (alleen) aan de mannen ligt.
Het zijn oude patronen die telkens weer opspelen zodra het over liefde gaat.
Je valt steeds op mannen die emotioneel niet echt beschikbaar zijn.
Je past je aan, slikt je mening in, zegt niet wat je echt voelt of denkt.
Bang dat hij afhaakt of je ‘te moeilijk’ vindt.
Je geeft alles: je tijd, je aandacht, je liefde… maar krijgt er te weinig voor terug.
Je drukt je onderbuikgevoel weg, omdat je zo graag wilt dat het deze keer wel lukt.
Je houdt hoop, terwijl je ergens allang weet: dit is hem niet.
Je verlangt naar een liefdevolle relatie die echt klopt.
Iemand bij wie je je veilig voelt, met wie je samen iets op kunt bouwen.
En je voelt: als ik hier niets aan doe, blijf ik gevangen in dit patroon.
Steeds maar hopen dat de volgende het wel is…
terwijl de vorige drie, tien of tachtig dat ook niet waren.
