Je voelt je geblokkeerd in de liefde.
Je verlangt zo naar een diepe, veilige verbinding.
Een partner bij wie je jezelf kunt zijn. Die jou echt ziet.
Maar in de praktijk… voel je die verbinding vaak niet.
Je trekt mannen aan die emotioneel niet beschikbaar zijn.
Of je houdt zelf afstand omdat iemand dichtbij laten te spannend voelt.
Je hoofd maakt overuren.
Je denkt alles kapot. Twijfelt aan jezelf.
En terwijl je denkt, voelt je lijf gespannen.
Of je sluit je gevoel af. Alsof je er niet helemaal bij bent.
Intimiteit maakt het nog ingewikkelder.
Soms duw je aanraking weg.
Soms laat je dingen toe waar je diep vanbinnen geen ja op voelde.
Uit schuldgevoel, verwarring… of gewoon om het maar snel achter de rug te hebben.
Je past je aan.
Je houdt je in.
Je zegt niet wat je echt nodig hebt.
Het voelt zo frusterend want waarom is dit zo'n een innerlijke strijd?
Vanbinnen weet je het antwoord.
Dit heeft te maken met vroeger.
Met het seksueel misbruik dat je hebt meegemaakt.
Misschien is het lang geleden.
Misschien zeg je tegen jezelf:
“Het stelde niet zoveel voor.”
“Het was maar één keer.”
“Anderen hebben iets veel ergers meegemaakt.”
Maar je merkt dat het nog steeds invloed heeft.
Op je vertrouwen.
Op je grenzen.
Op je vermogen om liefde toe te laten.
En ook al heb je erover gepraat…
Ook al dacht je het te hebben verwerkt…
Je voelt het nog.
In je lichaam.
In je zenuwstelsel.
In hoe je je hecht.
In wat je toestaat.
In je vermogen om liefde toe te laten.
