Je hebt alles goed voor elkaar, behalve in de liefde.
Je komt telkens in dezelfde dynamiek terecht.
Bij dates en/of in relaties.
Je weet dat het niet (alleen) aan de mannen ligt.
Het zijn oude patronen die telkens weer opspelen zodra het over liefde gaat.
Je valt op mannen die emotioneel niet echt beschikbaar zijn.
De man met bindingsangst.
De man die zijn ex nog niet los heeft gelaten.
De man die zegt dat hij ‘het rustig aan wil doen’, maar zich nooit uitspreekt over wat jullie zijn.
Je cijfert jezelf weg om de sfeer goed te houden.
Je slikt je twijfels in, spreekt je behoeften niet uit.
Bang dat je ‘lastig’ bent. Of dat hij je dan laat vallen.
Je geeft alles wat je hebt, je tijd, je aandacht, je liefde, maar diep vanbinnen weet je: dit klopt niet.
Je negeert het onderbuikgevoel.
Omdat je zo graag wilt dat het deze keer wel lukt.
En steeds houd je weer hoop.
Ook als hij niet echt moeite voor je doet.
Ook als je je niet gezien voelt.
En misschien wel het pijnlijkste:
Je twijfelt of de liefde überhaupt wel voor jou is weggelegd.
Je verlangt naar een liefde dit echt klopt.
Waarin jij jezelf kunt zijn, zonder jezelf te verliezen.
Met iemand die emotioneel beschikbaar is, die jou ziet, hoort en kiest.
Niet alleen in woorden, maar ook in daden.
En je voelt: als ik hier niets aan doe, blijf ik gevangen in dit patroon.
